Gisteren, 25 mei, was het African Day. Het bracht me terug in de tijd…
Daar zit je dan. Als 10-jarig jongetje van Kaapverdiaanse ouders luister ik aandachtig naar de verhalen van mijn ‘meester’. Ik leer over de beste ontdekkingsreizigers die de wereld ooit heeft gekend.
Mannen die geen genoegen namen met een uitleg over een platte wereld, maar die erop uit waren geschiedenis te schrijven. Deze mannen waren moedig, vooruitstrevend en intelligent. Velen kwamen uit Portugal en Nederland.
Samen met andere Kaapverdiaanse en Surinaamse klasgenootjes leer ik over Afrika. Het continent Afrika is zielig. De mensen zijn er arm. Afrika is hongersnood, ziektes én vies. De slaven kwamen uit Afrika. Slavernij leek altijd te hebben bestaan, het was er gewoon.
Nooit leerde ik over het West-Afrikaanse Mali, dat al in de 9e eeuw bekend stond als het grootste handelscentrum van de wereld. Nooit leerde ik duizenden andere feiten over de geschiedenis van het continent die het échte verhaal vertelden.
Op een dag liep ik bij afwezigheid van mijn zus haar kamer binnen. Op zoek naar snoep stuitte ik op een encyclopedie. Ik sloeg deze open en mijn ogen vielen op het woord Kaapverdië. Opgewonden bladerde ik door naar de pagina waar ik verder kon lezen over mijn land. Ik kwam terecht op een pagina met een kaart van Afrika. Daar stond ook Kaapverdië op! Oh nee, ik was een Afrikaan…
Nooit eerder heb ik, voor zover ik het me goed kan herinneren, dit met iemand besproken. De waarheid is dat ik me schaamde. In hetzelfde boek zocht ik Suriname op. Dat lag helemaal aan de andere kant van de wereld. Dat wou ik ook. Ver weg van de armoede en viezigheid van Afrika.
Waarom kon Kaapverdië geen buurland van Suriname zijn?
Inmiddels zijn we zo’n 25 jaar verder en kan ik eerlijk zeggen dat ik veel heb bijgeleerd. Maar ik heb vooral erg veel moeten afleren. Veel loslaten, vergeten en opnieuw beginnen. Ja, ik ben zeker een Afrikaan!!
Welke verhalen zouden er vandaag de dag op de scholen worden verteld?
Door Freddy Gomes
