Return to site

Het verhaal van Miguel

· Sonvela

Een paar weken geleden plaatste ik spontaan op Twitter het verhaal van Miguel. Het leverde hele leuke reacties op. Eén van de redenen waarom ik bij het Sonvela Social Impact Investing project vanaf het begin heb besloten om alles te delen en veel te schrijven is omdat ik dat met het Sonvela Arte project helaas niet gedaan heb.

Wanneer ik nu terug kijk en denk aan die periode vind ik het heel erg jammer dat ik niet op dezelfde wijze de ontwikkeling van het project heb bijgehouden. Sonvela Arte leverde geweldige verhalen op, en was in die tijd een werkelijk uniek project. Een hele leerzame periode, waarin we veel hebben bereikt.

De verhalen zitten nog in mijn hoofd. Sommige zal ik nooit vergeten. Dit is het verhaal van Miguel, dé redder van Sonvela Arte, waarmee we toen het grootste Street Art project van het land in z'n soort neerzette.

Ik herinner me de dag nog goed dat ik door het straatje liep van de buurt Ilha d'Madeira, wat ik had gekozen als de straat waar Sonvela Arte van start zou gaan. Daar zag ik Ronaldo opeens staan, een jongen die ik had leren kennen bij de voetbalschool van Zona Libertada.

Ronaldo bleek daar te wonen, in de Rua d'Salgamorto. We maakten een praatje, en ik vertelde hem over mijn plannen. Het projectplan had ik bij me, en ik haalde dat tevoorschijn om het te laten zien. “Is dit iets waar je misschien aan mee zou willen doen?” Vroeg ik hem.

Hij was direct enthousiast en vertelde over de mensen die in zijn ogen het team zouden kunnen vormen. Hij vertelde over Mikinha, de schilder die een aantal deuren verder woonde. Hij vertelde over Ton en Victor, die de metselaar konden assisteren. Het was mooi om te zien hoe Ronaldo eigenlijk direct aan zijn klus was begonnen. Hij zou later de coordinator van het project worden.

Op de dag dat we van start gingen met het project wisten mensen niet echt waar het nou precies om ging. De meeste mensen dachten aan een project van de gemeente, of aan een project wat in ieder geval de steun van de gemeente had. Direct gingen er verschillende verhalen rond in de buurt, en kwamen mensen al snel een kijkje nemen om te zien wat er gebeurde.

Dankzij Ronaldo waren er twee ervaren en kundige metselaars aan de slag gegaan, met wie ik vooraf even kort had gesproken. Ik vertelde ze dat het geld voor het project (€ 163 / CVE 18.000) inmiddels al was uitgegeven. We hadden daarvoor wat zakken cement, zand en water voor gekocht. Het idee was om ongeacht de financiële situatie aan de slag te gaan om zo de aandacht te kunnen trekken van eventuele donateurs.

Het was geweldig om de start van het project te zien. Na een aantal uur werken was het verschil al zichtbaar bij de eerste woning. Ik zorgde voor de lunch, door boodschappen te doen en hulp te vragen aan één van de bewoners van de straat met het koken.

Ook dag 2 was super om mee te maken. We waren alweer bij de tweede woning, en de sfeer zat er goed in. De vragen over het project bleven komen. Wie zat erachter, en waarom? Was die jongen van een politieke partij? Aan het einde van de dag gingen we met de mannen zitten om wat te bespreken.

Ik weet nog heel erg goed hoe ik me voelde toen John en Julio vertelden niet verder te gaan als we ze niets konden geven. De heren begrepen de insteek van het project, en hoefden dan ook niet per se in geld te worden uitbetaald. Maar ze vroegen beide om 6 zakken cement.

Ik wilde heel graag beloven dat ik dat voor elkaar zou krijgen. Dat was het minste wat ze verdienden. Na 2 dagen hadden ze al aangetoond in staat te zijn heel goed werk te verrichten. Maar ik kon onmogelijk iets beloven waarvan ik niet wist of dat zou gaan lukken. Met het startbudget had ik namelijk maar 10 zakken cement gekocht, en de heren vroegen samen om 12 zakken.

Op dat moment was het onmogelijk die belofte te doen aangezien het geld op was. Dat zou dan betekenen dat indien er een eerste donatie binnen zou komen, dat geld zou gaan naar de zakken cement voor John en Julio waardoor het project alsnog zou moeten wachten. Ik kon niet voor me zien hoe dat zou uitpakken.

Ik bedankte de heren voor al het werk wat ze erin hadden gestoken, en vroeg ze om begrip voor mijn besluit. Dat moment zal ik niet snel vergeten, want ik zag al voor me dat dit het einde zou kunnen zijn van Sonvela Arte. Na 2 dagen. Terwijl ik hier maanden aan gewerkt had.

De volgende ochtend kwam ik aan en was Ton al aan het voorbereiden. Hij gaf aan dat hij wel in z'n eentje van start kon gaan. Hou was dan wel geen metselaar maar wilde het best proberen. Ik zorgde voor het ontbijt, en daarna gingen Ton, Ronaldo en ik aan het werk.

Miguel woonde ook in de straat maar was de dagen daarvoor aan het werk geweest en dus had ik hem nog niet gezien. Hij kwam aanlopen en we maakten een praatje. Hij vertelde dat hij oa metselaar was, en dat hij klaar was met werken en dus wel tijd had om bij ons aan te sluiten. Om niet meer hetzelfde mee te maken, was ik direct heel erg duidelijk naar hem toe: Geld om te betalen was er niet, want wat er binnen zou komen was bestemd voor nieuwe zakken cement.

Voor Miguel was dit geen issue. Dit was ook zijn straat vertelde hij. “En ik ben toch niet aan het werk. Dan doe ik liever met jullie mee dan dat ik ga niksen. Ik kleed me om en dan kom ik eraan.”

En zo voegde Miguel zich bij het team, en ging ik aan de slag met het volgende probleem. De zakken cement waren bijna op. Dit betekende dat we aan het einde van de dag het werk stop zouden moeten zetten.

Terwijl de mannen aan het werk waren dacht ik aan een eventuele oplossing. Tot ik een berichtje kreeg van een oud-collega. Ze had de foto's en updates gezien op Facebook en vond het een geweldig project. Ze ging direct € 50 overnaken. Dit was een enorme opluchting! Als ik hier nog wat bij kon doen, zou het misschien lukken om 10 nieuwe zakken cement te kopen en konden we weer zo'n 3 dagen vooruit.

Miguel aan het werk tijdens Sonvela Arte

Een paar dagen gingen voorbij en we ontvingen weer een aantal donaties. Geen grote bedragen, maar ik was ontzettend dankbaar omdat we in ieder geval elke dag aan het werk konden. Eén van de dingen die ik wilde voorkomen was dat we al snel een pauze moesten inlassen. Juist door elke dag al vroeg aan de slag te gaan hadden we het vertrouwen van de bewoners weten te winnen. De lunch werd ons nu aangeboden door mensen, en er ontstond echt een fijne sfeer rondom het project. Het gevoel dat we deed met z'n allen moesten doen.

Aan het einde van een middag had ik wat geld over en ik wilde dat graag met Ton, Ronaldo en Miguel delen. Ik besefte dat de aanwezigheid van Miguel, met zijn specifieke kennis, van cruciaal belang was voor het project. Het zou waarschijnlijk onmogelijk zijn een metselaar te vinden die onbetaald aan het werk zou gaan!

Ik riep Miguel bij me, en vertelde hem over de moeilijke situatie van het project. Ik probeerde uit te leggen dat ik in die fase mij moest richten op het kopen van materiaal zodat we steeds een stapje vooruit konden zetten. Zonder die stappen zou alles stil komen te staan, en zou het project als snel ten einde komen .

Toen vroeg ik hem of hij aub de CVE 200 in mijn hand wilde aannemen. Ik bood mijn excuses aan, en vertelde dat ik hem niet wilde beledigen, maar dat dit alles was wat ik op dat moment kon doen. Hoewel ik juist mijn waardering wilde tonen, voelde het alsof ik hem vreselijk te kort deed. Hij gaf aan het te waarderen, en begrip te hebben voor de situatie. Ik vertrok met een heel slecht gevoel naar huis.

De dagen verstreken, en het lukte ons om de hele straat te doen. In fases, dat wel. In eerste instantie gingen we enkel rond voor de begane grond, en pas in een later stadium, toen er geld was voor stellingen, deden we de eerste verdiepingen. Het was geweldig om te zien hoe we vooruitgingen.

Ton, Ronaldo, Miguel en ik waren elke dag aan het werk om dit voor elkaar te krijgen.

Miguel moest soms de details afwerken van hoekjes bij ramen en deuren. Dit liet hij meestal even gaan omdat het veel tijd kostte, en we zo wat sneller vooruitgang konden boeken. Dit werk kon hij alleen af, zonder de hulp van assistenten. Als ik dan aan de jongens vertelden dat we op zondag lekker vrij zouden nemen, zei Miguel dat hij op zondag dan wel de details zou doen. “Geen probleem hoor, doe ik graag.” Dit was iemand die kon rekenen op € 2 of € 4 wanneer het budget dat toeliet!

Hij zou het project niet meer loslaten. Ook niet in de volgende fase, toen Mikinha en Fantxoka zich aansloten bij het team als schilders. Miguel deed vrolijk mee, evenals Ronaldo. Sonvela Arte kwam nu écht tot stand, en de straat zien kleuren zorgde bij iedereen voor een geweldig gevoel.

Het werd tijd voor onze eerste 'mural'. Graffiti artiest Filipe was al vroeg in het project een kijkje komen nemen, en kreeg daardoor een idee. Hij tekende de contouren van een haai, en Miguel ging aan de slag om deze haai vorm te geven met cement. Prachtig werk, en voor mij hét moment dat ik inzag dat dit ook gewoon een vorm van kunst was.

Het mooie aan deze 'mural' was de trots van Miguel. Dit was zijn job, hij zag het echt (terecht) als een samenwerking tussen hem en Filipe. Ik moest dan ook een foto voor hem nemen om deze later uit te kunnen printen. Diezelfde trots was ook duidelijk zichtbaar op de dag dat we bezoek kregen van een journaliste van één van de landelijke dagbladen, A Nação.

Misschien begreep ik op dat moment niet eens hoe belangrijk dat moment wel niet was voor het team. Ik zat zo diep in het project dat ik dit alleen maar kon zien als een stap in de goede richting, iets wat hopelijke weer een nieuwe kans zou betekenen. Voor de jongens was het zoveel meer. Het was een stukje erkenning die ze al jaren zochten. Voor even waren ze niet onzichtbaar en irrelevant.

Nee, ze stonden nu op de voorpagina van mogelijk de grootste krant van het land. Niet vanwege een reportage over armoede, criminaliteit of alcohol misbruik. Maar vanwege een project wat we samen hadden opgebouwd vanuit niets. Wat wél duidelijk voor mij was, was dat de jongens van de aandacht genoten. Op een gegeven moment keek ik naar Miguel. Zo had ik hem nog niet vaak gezien. Hij zag mij niet, want hij keek nog steeds vol in de camera. Dit was zijn moment.

Waar ik naar toe wil in de toekomst is ook mensen zoals Miguel een investeringskans kunnen bieden. Ons land kent zoveel 'Miguels'. Zeer getalenteerde mannen en vrouwen die de kansen niet krijgen om zichzelf echt vooruit te kunnen helpen. Met iemand die ze steunt en ze micro-financiering biedt, ziet het leven er voor deze groep straks heel anders uit.

Doe met mij mee, en investeer in onze mensen.

Interesse in Sonvela Social Impact Investing? Subscribe hieronder en blijf op de hoogte!